Een van de plaatsen die ik liever niet in werking wil zien is en blijft een slachthuis. Ondanks dat ik nog steeds liefhebber ben van een mals stukje vlees op mijn bord gruwel ik bij de gedachte hoe de dieren in dergelijke fabrieken aan hun einde moeten komen. De haken, transportbanden, opvangbakken, branders, etc… alles in het koele RVS duwen je met de neus op de feiten dat het hier ooit een verschrikkelijk tafereel moet zijn geweest. Het krijsen is voorbij, doch hangt de geur van angst en bloed nog in de fabriek vind ik, of zou ik me dit verbeelden? alhoewel er achteraf gezien wel wat angst bij te pas kwam, al was het dan niet van mij…
Op een bepaald moment hoor ik bij de ingang wat gestommel en zie ik plots een felle lichtbundel om de hoek uitkomen, ik sta stil in de halfdonkere hal tot de “bezoekers” om de hoek komen en zeg dan luid “helaba” …. de bezoekers, twee jonge gastjes schrikken zich haast een ongeluk en vragen met bange stem of ik hier toevallig ben om foto’s te nemen? Euh… ik sta hier met een statief en nikon dus ja, ik ben hier om foto’s te nemen en jullie? vraag ik. Wij ook maar we zijn bang om hier krakers of drugsverslaafden tegen te komen zegt de minst bange wezel. Er zitten er hier toch niet ergens verstopt ? haha, neen ik heb hier buiten mijn copain niemand anders gezien dus als je straks nog iemand ziet, dan is dat Artur. Pas op want hij bijt…De jonge mannen wisten niet meteen wat doen en liepen voorzichtig, met de lamp in aanslag verder de fabriek binnen. Ik kwam ze nog een paar keer tegen, toen ze bang schuifelend door mijn beeld liepen, de lamp krampachtig vasthoudend en voor zich uit schijnend, dicht tegen elkaar en met de GSM in aanslag. Ik denk als ik nog één keer “BOE” roep ze beiden met een natte broek naar buiten rennen, ik houd me in, toch maar niet doen 😉
