HH87 (BE)
Het was bij het krieken van de dag toen we de wagen parkeerder onder de schaduw van de kerktoren. Vol goede moed pakten we onze spullen en gingen op weg . De straten lagen er stil en verlaten bij, even verlaten of dit hospitaal waar we vol goede moed en vol verwachtingen op afstapten. Eenmaal bij de poort stellen we vast dat deze in hoogte meevalt, enkel de pinnen bovenop deden mij meteen terug denken aan het klim avontuur bij “Pritzer Fac.” en vooral aan de wonden in de palmen van mijn hand die ik er toen aan overhield. Het gezegde “Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen” geldt zeker voor mij en ik weet nu precies hoe dergelijk hek over te komen zonder kleerscheuren of verwondingen dus neem ik alvast het initiatief. De collega’s komen snel achter, misschien iets té snel want Tuurke houdt er toch een pijnlijke hand aan over. Eenmaal op het binnenplein wordt koortsachtig gezocht naar een mogelijke ingang, we voelen hier, zoeken daar, ramen links, rechts, deur hier, deur daar, via de parking naar wat ooit de spoedafdeling was, een poort, nog een deur maar geen succes, alles maar dan ook alles zit dicht. We beslissen om dan maar de straatkant te proberen en klimmen opnieuw, gezwind de poort over. Ondertussen tikt de klok verder en ontwaakt de straat. Een man op weg naar zijn werk, een vroege wandelaar, een vuilniswagen met ophalers die tergend traag voorbij komt. En wij nog maar eens onze veters knopen, doen alsof we bellen, je kent het vast dat gevoel… en net toen we wouden opgeven en vertrekken leunen we tegen een raam en valt deze toch wel open zeker ? Wat volgde zie je hier ….enjoy!