Monastère Antionette (BE)
Na een mooie wandeling door het dorpje, op weg naar een mogelijke ingang van dit oude klooster, kwamen we bij een lange bosweg die netjes was afgesloten met een hek én bordje “protected by…” De naam van de beveiligingsfirma laat ik hier bewust achterwege. Het bewuste hekken waren we sneller over dan de tijd, die de gemiddelde wielrenner nodig heeft om op zijn zadel te springen. We stapten moedig het bospad in en al snel doemde het immense klooster voor ons op. Het viel ons op dat er buiten al heel wat spullen waren opeengestapeld, een gedreven opzichter van een containerpark, met een sorteervirus kon hier gerust een paar dagen zoet zijn om alles te ordenen. Tussen de spullen heen was het toch even zoeken naar een ingang, uiteindelijk vonden we een trap, hoewel deze haast niet meer zichtbaar was, als het ware verstopt onder het vele gevallen en verdorde loof . Want dit kloostergebouw ligt grotendeels aan de rand van een bos. Zo kwamen we uiteindelijk een stuk lager aan een oude ingang terecht die ons de toegang verschafte tot de gebouwen. We waren net een half uurtje lekker bezig met fotograferen, ikzelf op het eerste verdiep en Sieg op gelijkvloers toen ik plots een paar mannenstemmen hoorde beneden ! Bijna gelijktijdig trilt mijn GSM, een bericht van Sieg “SHIT..er is volk binnen !! waar ben je???” Ik zat boven, snel een kamer binnengeglipt, net boven, de voordeur van het gebouw. Ik kijk voorzichtig door het raam en zie 2 mannen spullen uitladen en naar binnen brengen. Werklui…en dit op een feestdag?? Sieg zat veilig buiten, verstopt achter een paar mazouttanks in een klein bijgebouwtje… wat doen we nu? Wachten, er zit niets anders op…. Ondertussen blijven Sieg en ik contact houden via sms, de mannen zijn niet meer te zien of te horen dus ik waag mijn kans om naar buiten te glippen maar ik was nog maar amper de gang uit of ik haar ze de trap opkomen, druk pratend met elkaar, ik rook hun sigaretten…snel terug de eerste kamer in die ik kon en achter de deur. Geen minuut te vroeg want ze passeren me op amper 1 meter. Eenmaal ze de hoek om zijn waag ik opnieuw mijn kans en sluip naar beneden. Het is niet makkelijk om je weg te zoeken in een ongekend gebouw én al zeker niet in een klooster die voornamelijk bestaat uit gangen en kamertjes. Eenmaal beneden heb ik bijna een tweede “close encounter” met de werklui, ik zit op mijn hurk achter een muurtje (waar ooit de receptie was) als ze me een tweede maal op amper 1 meter voorbijslenteren, deze keer hoor ik ze de gang uitstappen en de deur dichtrekken, het slot kraakt en we horen de auto de laan uitrijden. Even later zit ik lachend bij Sieg achter de mazouttanks..we blijven nog even op adem komen en besluiten dan maar te vertrekken. De lol was eraf, wie weet komen ze terug? We zijn nu al een dik halfuur kwijt aan dit verhaal en we willen geen tweede keer dit ongewenst bezoek meemaken. Of waren wij het die ongewenst waren? Een tweede keer denk ik nu achteraf ..ja, dat wordt revisit !
snapshot van het bezoek…