Chateau l’Ecolière (FR)
Midden in één van de betere woonwijken van P-L lag dit pareltje op ons te wachten. Verhalen van sterk ommuurde villa’s, camera’s, patrouilles en erger hielden ons de weg daarheen toch wel bezig. Ondanks deze geruchten waren we goed voorzien én voorbereid. Waar we de wagen gingen zetten, welke weg we gingen volgen, waar we het beste over de muur konden klimmen, op alles waren we voorzien. Maar dat veranderde meteen toen we ter plaatse waren. Zoals de rijken rijk zijn, en leven als god in Frankrijk, zijn de armen hier arm én daar konden we toen niet naast kijken, Een bende Roma zigeuners waren neergestreken aan de rand van de woonwijk en hadden het er danig naar hun zin gemaakt. Buiten de aftandse auto’s; dito woonwagens en bergen troep die op onze voorziene parkeerplaats stonden waren ook de bushokjes gesneuveld ,de verkeersborden uit de grond gerukt enzomeer. Damn ! voorbij rijden dan maar… We draaien de weg in naar de woonwijk en passeren de locatie waar we voor komen. De geruchten liegen er niet om, iedere woonst is hier ommuurd, op elke hoek hangt een camera, de auto’s die ons kruisen kosten meer dan mijn vrouw én mijn eigen volledige jaarloon samen. Ook de man op de bromfiets kijkt vreemd op als hij ons passeert. Hier kunnen we dus echt niet stoppen dus keren we terug richting zigeunerkamp. We parkeren de auto een paar honderd meter verderop langs de kant van de weg en besluiten het erop te wagen. In alle stilte lopen we voorbij het kamp, de zigeuners slapen nog want er is geen leven te bespeuren. We draaien de weg in naar de wijk en stappen stevig door. Op een paar honderd meter van de locatie rijdt opnieuw een kast van een wagen voorbij, de bestuurder kijkt ons aan en we zien hem denken ‘wat doen die mannen hier?’ … Eenmaal hij uit het zicht is spoeden we ons verder naar de muur en wagen zonder aarzelen de klim. Ik ga als eerste en neem snel de tassen en statieven over . Niet veel later stappen we door het hoge gras het kasteel toe, lopen eenmaal om en vinden een open deur… heerlijk verval verwelkomt ons en even, heel even denken we aan ons autootje, die we met enige twijfel achterlieten aan de rand van een zigeunerkamp en hopen we ieder voor zich dat er straks nog wielen onder staan …